Βλαδιμιρέσκου, Τεοντόρ

(Theodore Vladimirescu, ; – 1821). Ρουμάνος στρατιωτικός, με συμμετοχή στο κίνημα της Μολδοβλαχίας. Γεννήθηκε στο χωριό Μεχωνδίσιο της Μικρής Βλαχίας. Στον Ρωσοτουρκικό πόλεμο υπηρέτησε τους Ρώσους ως αρχηγός εθελοντικού σώματος (1806). Γι’ αυτή του τη δράση, τιμήθηκε από τον Κ. Υψηλάντη με το παράσημο του Αγίου Βλαδίμηρου. Από το παράσημο αυτό πήρε και το επώνυμό του. Το 1812 διορίστηκε στρατιωτικός έπαρχος στην ιδιαίτερη πατρίδα του. Είχε φιλία με τον Γεωργάκη Ολύμπιο, που υπηρετούσε στη Βλαχία. Όταν οι αρχηγοί της Φιλικής Εταιρείας αποφάσισαν πως η Επανάσταση έπρεπε να εξαπλωθεί σε όλη τη Βαλκανική, ανέθεσαν στον Ολύμπιο να τον κατηχήσει. Ο Β. ενθουσιάστηκε και πρότεινε μάλιστα να αρχίσει η Επανάσταση από τη Μολδοβλαχία και όχι από την Πελοπόννησο. Όταν όμως κηρύχτηκε η Επανάσταση και την αποδοκίμασε ο τσάρος, ο Β., που δύο μήνες πριν είχε ξεσηκώσει τη Βλαχία, φοβήθηκε τις συνέπειες και άλλαξε τακτική. Με τον φίλο του Ολύμπιο –για να κερδίσουν χρόνο– είχαν συμφωνήσει να παρουσιάσει ο Β. ως αίτια του κινήματός του την κακοδιοίκηση των Φαναριωτών ηγεμόνων που έστελνε η Πύλη και να αποκρύψει την αντίθεσή του προς τον σουλτάνο. Ουσιαστικά όμως, ο Β. χρησιμοποίησε την πρόφαση αυτή για να ελαφρύνει τη θέση του, διαχωρίζοντας τις ευθύνες του από τους συμμάχους του Έλληνες. Όταν τα τουρκικά στρατεύματα μπήκαν στη Βλαχία, ο Β. ήρθε σε επαφή με τους Τούρκους, που του ζήτησαν χειροπιαστά δείγματα της νομιμοφροσύνης του: τα κεφάλια του Υψηλάντη και του Γεωργάκη Ολύμπιου ή την απομόνωσή τους στη Βλαχία. Στη δεύτερη περίπτωση έπρεπε να αποκλειστεί η υποχώρηση του Υψηλάντη και ο Β. με το σώμα του πήγε για τον σκοπό αυτό στο Πιτέστι. Ο Ολύμπιος τον κάλεσε τότε να συναντηθούν και τελικά τον μετέπεισε. Επειδή όμως πολλές δολοφονίες οπλαρχηγών παρέμειναν ανεξήγητες και είχαν προκαλέσει μεγάλη αγανάκτηση, πολλοί θεώρησαν ότι ήταν έργο του Β. Οι υποψίες αυτές και οι επαφές του με τους Τούρκους, ανάγκασαν τους υπαρχηγούς του, Μακεδόνσκι και Χατζή Πρόδα, να αποφασίσουν σε συμβούλιο να γράψουν στον Ολύμπιο. Ο Ολύμπιος, με λίγους δικούς του ιππείς και πεζούς, έφτασε στο στρατόπεδο τον Μάιο του 1821, όπου και ρώτησε τους συνεργάτες του αν θέλουν τέτοιο αρχηγό. Οι περισσότεροι φώναξαν πως δεν τον θέλουν. Ο Β. ζήτησε τότε να οδηγηθεί στον Υψηλάντη, στον οποίο και απολογήθηκε, επιρρίπτοντας τις ευθύνες του σε άλλους. Ο Υψηλάντης τον παρέδωσε στους Καραβία, Ορφανό και Κ. Καραβελλόπουλο. Τα μεσάνυχτα της 22ας Μαΐου 1821 τον σκότωσαν σε ενέδρα δύο στρατιώτες. Αυτή πάντως είναι η παλαιότερη εκδοχή για τη στάση του Β. Σήμερα οι Ρουμάνοι τον θεωρούν εθνικό τους ήρωα. Νεότερες έρευνες απέδειξαν ότι τα τεκμήρια που έφτασαν στα χέρια του Υψηλάντη ήταν πλαστά, προϊόν συκοφαντικών επιδιώξεων των αυστριακών αρχών. Δεν υπάρχει άλλωστε αμφιβολία ότι η αυστριακή κυβέρνηση προσπαθούσε να διαλύσει τον επαναστατικό στρατό με κάθε μέσο. Μετά τη δολοφονία του Β., ένα μέρος του στρατιωτικού σώματος ενώθηκε με τους άντρες του Υψηλάντη και του Ολύμπιου, ενώ οι άλλοι άντρες του σώματος σκόρπισαν.